SVT kan heel trots zijn op het enorme legioen vrijwilligers dat zich inzet voor de club. Iedere maand interviewt Annemarie Kasper een van hen. Of twee. Of een hele familie! De interviews met Willy Kruit, Robert Jansen, Annie Klasen, Andries van der Hoek, Jan Reijntjes, Roelie Lokhorst, familie Veldman, Hans&Henk Westerhof, Greetje Panman en Egbert Leiting&Gabriëlla Kats kun je teruglezen door op hun namen te klikken.
Klaas, vrouw Ageeth en kinderen Frans en Jannien wonen sinds 1998 in Tynaarlo. Zijn kinderen hebben even gesport bij SVT, gym en voetbal, maar zijn nu actief bij de scouting. “Lekker samenwerken, buiten, dat vinden ze leuker dan de competitieve elementen van bijvoorbeeld voetbal.” Sportief zijn ze wel: “Ik stond er nooit zo bij stil, maar mijn kinderen draaien hun hand niet om voor een wandeling van 20 kilometer. Ik ga liever met ze de hort op dan ’s avonds met ze op de bank te hangen en Tv te kijken. Het grappige is dat je bij de groep lopers die voor het eerst 10 in plaats van 5 kilometer lopen altijd wel iemand ziet die bijna huilend van vermoeidheid over de finish komt.” Bijkomstig voordeel van dat wandelen: “We hebben onderweg de beste gesprekken!”
Hoe het allemaal begon bij SVT? Tijdens de gymuitvoering van dochter Jannien klonk de noodkreet van de afdeling wandelen van SVT: het bestuur houdt ermee op, en daarmee is er ook geen avondvierdaagse meer. Doodzonde, vond Klaas. En dus meldde hij zich, samen met Wiebe Stoffers, aan. “Want dit dorp hoort een avondvierdaagse te hebben!” Wiebe werd voorzitter en toen hij stopte nam Klaas dat stokje van hem over. Gelukkig ondersteunt Wiebe het kleine clubje (het bestuur bestaat uit een binnendienst, gevormd door Roslyn en Silvia Zuideveld en Frederiek Mulder, en de buitendienst, met daarin Klaas en Gerrit Lampe) nog regelmatig bij evenementen, bijvoorbeeld op punten waar wandelaars moeten oversteken.
De eerste keer dat Klaas zich bij het vertrekkende bestuur meldde, kreeg hij te horen: “De avondvierdaagse is één, maar wij organiseren ook nog de Wandeldag in het voorjaar en de Wintertocht eind van het jaar!” En dus kon Klaas vol aan de bak. Het eerste jaar, 2010, nog samen met het oude bestuur. “Het is veel werk, maar tot nu toe vind ik het nog steeds heel leuk!” En dat heeft ook alles te maken met de tevredenheid van de deelnemers. “In het begin liep de deelname terug, dus toen wist ik dat ik in actie moest komen.”
Er moest variatie komen! En dus gooide Klaas alle bestaande avondvierdaagseroutes in de prullenbak en begon opnieuw. “Grappig is dat ik steeds weer hoor dat de inwoners van ons dorp zich steeds weer verbazen over hoe mooi de directe omgeving is. Want neem maar van mij aan: 5 kilometer is 5 kilometer, daar mag je niet teveel mee smokkelen. Best lastig om dan mooie routes te bedenken, en steeds weer ándere routes. Want toen ik begon, kreeg ik te horen: ‘We lopen steeds hetzelfde rondje rond de kerk. Alleen de ene keer linksom, en de andere keer rechtsom.’ Dus ik besloot met een schone lei te beginnen. En ik nam ook de schouwpaden mee. Ja, voor buggy’s is dat soms wat lastig, maar het zorgt voor onverwachtse uitspraken, zoals die persoon – een dorpsgenoot – die letterlijk op voor hem onbekend terrein kwam en riep: “Waar bén ik?!”
Die voorjaarswandeldag, in april, start in Tynaarlo, bij ‘t Achterhoes, maar gek genoeg doen er – naast de 3 leden van de SVT-wandelclub – maar een handjevol Tynaarloërs mee. De rest van de deelnemers komt van de heinde en verre: Noord-Holland, Zuid-Holland, Brabant… “Die mensen komen dan in onze mooie provincie wandelen op de zaterdag en maken er meteen een leuk weekendje weg van.” Afgelopen april was het alweer de 41e editie.
En de Wintertocht… en is eigenlijk geen wintertocht… “Onze wintertocht maakte onderdeel uit van een zogenaamd wintertrio: Wij waren in de november de eerste club die een wandeling organiseerde, waarna de Zwaluwe volgde en tot slot de Eekhof in Ekehaar. Dus toen de andere verenigingen ermee stopten, besloten we onze tocht de Najaarstocht te noemen.” En nog een ghost from the past: Waarom start deze Najaarstocht in Zeegse, en niet in Tynaarlo? “Tja, dat was altijd al zo, dus we besloten om het zo te laten. Zeegse heeft als voordeel dat je letterlijk zo in de mooiste natuurgebieden staat, zoals de Gasterse Duinen en het Drentse Aa-gebied. En als je voor de 40 kilometervariant kiest, kom je zelfs nog op het Balloërveld!”
De wandeltak van SVT heeft slechts drie leden. En erelid Ika Warners. Deze leden doen mee aan veel wandelingen, door het hele land. Dus als ik vraag of dat aantal omhoog moet en Klaas ‘Nee’ antwoordt, behoeft dat toch enige uitleg! “SVT wil niet meer wandelleden! Dat zit zo: als je leden hebt, moet je ook een ledenvergadering houden en komen er nog meer verplichtingen op je af. Werk waar wij niet op zitten te wachten. Dus onze drie leden zijn overgedragen aan vereniging De Eekhof in Eext.”
Wel leuk zou zijn: meer deelnemende wandelaars uit Tynaarlo! Het aantal deelnemers hangt heel erg af van of er groepen meelopen: soms heb je een bus vol mensen van Van Boeijenoord. En ook het weer kan roet in het eten gooien. “De 40 kilometerlopers, die lopen wel. Net als de 30 kilometerlopers: die gebruiken onze Wandeldag in april als training voor de Nijmeegse Vierdaagse. Maar degenen die voor de 10 gaan, kijken uit het raam en besluiten op dat moment nog of ze wel of niet meedoen die dag.”
Even terug naar Gerrit: de ‘Wandelclub Gerrit Lampe’ is géén concurrent! Klaas legt uit: “Je hebt dus eigenlijk onze drie leden, en dan de club van Gerrit. De laatste is een groep van wisselende samenstelling, al naar gelang wie zich meldt, bijvoorbeeld na een oproep in het sportkrantje om mee te wandelen.” Grappig genoeg wandelt de naamgever zelf niet eens altijd mee. De groep zou ook niet kunnen bestaan zonder de hulp van Fietje Lampe, want zij loopt zich ook letterlijk uit de naad en schrijft de stukjes namens het clubje voor in het sportkrantje.
Fietje is de ‘achtervang’ van Gerrit, en Ageeth die van Klaas. “We zijn maar een klein bestuur, en ik zit regelmatig voor mijn werk in het buitenland: dan ben je toch kwetsbaar. Gelukkig kan ik terugvallen op mijn vrouw: zij kan het zo van mij overnemen. En dan komt meteen een oproep voor hulp, want de buitendienst kan wel wat hulp gebruiken bij het plaatsen en na afloop weer ophalen van de pijlen! “Vooral bij wandeltochten van 40 kilometer zou dat Gerrit heel wat pijn in de benen besparen!”
